W indyjskim stanie Uttar Prades, nad rzeką Jamuną położone jest miasto Agra – niegdyś stolica Wielkich Mogołów. Znajduje się tam chyba największy i najpiękniejszy grobowiec świata, czyli Tadż Mahal. W czerwcu 1631 roku żona Szahdżana – Mumtaz Mahal (Wybranka Pałacu) zmarła rodząc czternaste dziecko. Była ona ukochaną żoną, towarzyszką, doradczynią i wsparciem cesarza przez 17 lat. Jej śmierć była dotkliwym ciosem dla cesarstwa i jego władcy.
Gdy zabrakło życiowej podpory, cesarz najpierw trwał w żałobie przez dwa lata, zaprzestał słuchania muzyki, noszenia pięknych ubrań i uczestnictwa w świętach. Dowództwo nad wojskiem złożył w ręce synów, a sam poświęcił się ambitnym przedsięwzięciom budowlanym. Zaprosił do współpracy najwybitniejszych architektów: Ustad Isa Chan Effendi nadzorował budowę całości, Ustad Ahmed wykonał dekoracje, a Ismail Chan – kopułę. Tadż Mahal budowano przez 22 lata – marmur przywieziono z Makrany koło Dżajpuru, jaspis z Pendżabu, jadeit z Chin, lapis lazuli z Afganistanu, agat z Jemenu.
Podobno Tadż Mahal najlepiej podziwiać o zmierzchu, gdy zmieniające się szybko światło wydobywa z marmuru różniejsze barwy – biel, złoto, róż, czerwień, a na końcu błękit. Inna wersja to oglądanie wschodu słońca przy mauzoleum, co my uczyniliśmy w pewien lutowy poranek w Agrze i z tego, trochę mglistego dnia, pochodzą właśnie nasze zdjęcia.
Tekst opublikowany w Gazecie Powiatowej 3 kwietnia 2012 roku.
