Sumhuram został odkryty przez Jamesa Theodora Benta podczas jego podróży w południowe rejony dzisiejszego Omanu pod koniec XIX wieku. Następne prace archeologiczne były prowadzone przez amerykańską fundację AFSM na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku oraz prze włoską misję Oman IMTO od 1994 roku. W 2000 roku ruiny fortu zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO jako część „Ziemi Kadzidła”.
Miasto zostało założone w na początku ery nowożytnej z inicjatywy ówczesnego władcy , aby sprawować kontrolę nad produkcją i transportem cennego towaru, jakim jest kadzidło do dziś pozyskiwane w Omanie. Było ono wywożone dalej drogą morską, ale również transportowane przez karawany kupców docierające we wszystkie obszary antycznego świata. Drzewa kadzidłowe do dziś porastają doliny Omanu i właśnie ich żywica po odpowiednim wysuszeniu służy we wszystkich kościołach na świecie do okadzania, choć oczywiście już nie karawany wielbłądów wywożą ten cenny towar z Omanu.
Kiedyś Omańczycy byli świetnymi żeglarzami, szlaki towarowe biegły do Indii, a także ku wybrzeżom Afryki, ale dziś, kiedy kraj żyje dzięki wydobyciu ropy naftowej sztuka żeglowania i transportu morskiego podupadła. Zwiedzając Taqah – wioskę rybacką dziś i fort o tej samej nazwie, można jedynie obejrzeć resztki dawnej świetności miasteczka, niegdyś dobrze prosperującego portu, z którego eksportowano mirrę i kadzidło.
Tekst opublikowany w „Gazecie Powiatowej” 3 stycznia 2017 roku.
